ΥΠΕΡΧΛΩΡΙΩΣΗ ΝΕΡΟΥ ΠΙΣΙΝΑΣ
Υπερχλωρίωση νερού πισίνας. Εάν έχετε πισίνα σίγουρα κάποια στιγμή θα έχετε προβεί στην διαδικασία υπερχλωρίωσης ή χλωρίωσης σοκ, ακολουθώντας βέβαια τις οδηγίες που σας δόθηκαν για τη χημική επεξεργασία του νερού της.
Είναι δεδομένο ότι ο όρος αλλά και η διαδικασία χρησιμοποιούνται σαν πανάκεια σε όλα τα προβλήματα θολότητας του νερού και όχι μόνο!!
Αλήθεια όμως, πόσοι γνωρίζουν ξεκάθαρα, ποιες είναι οι κατηγορίες υπερχλωρίωσης, πότε πρέπει να κάνουμε υπερχλωρίωση, ποια είναι η σωστή διαδικασία, ποια πρέπει να είναι η ποσότητα τροφοδότησης, ποια κατηγορία χλωρίου είναι κατάλληλη για υπερχλωρίωση και τέλος με ποιους τρόπους μπορούμε να την αποφύγουμε ή έστω να μειώσουμε την συχνότητα και τις ποσότητες τροφοδότησης.
ΥΠΕΡΧΛΩΡΙΩΣΗ ΝΕΡΟΥ ΠΙΣΙΝΑΣ
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΧΛΩΡΙΩΣΗΣ ΣΟΚ
Οι κατηγορίες χλωρίωσης σοκ είναι τρείς και είναι
α) Χλωρίωση σοκ στο ξεκίνημα της κολυμβητικής περιόδου.
β) Χλωρίωση σοκ για αντιμετώπιση προβλήματος πράσινου νερού.
γ) Χλωρίωση σοκ για αντιμετώπιση της “ μυρωδιάς “ χλωρίου ή του δεσμευμένου
χλωρίου.
Στις δύο πρώτες περιπτώσεις ή ποσότητα τροφοδότησης έχει σχέση με τον όγκο του νερού, ενώ στη δεύτερη συνδυάζεται και με την παράλληλη τροφοδότηση αλγοκτόνου.
Στην τρίτη περίπτωση η ποσότητα τροφοδότησης δεν έχει σχέση μόνο με τον όγκο του νερού αλλά και με τη παρουσία στο νερό της ποσότητας του δεσμευμένου χλωρίου.
ΥΠΕΡΧΛΩΡΙΩΣΗ ΝΕΡΟΥ ΠΙΣΙΝΑΣ
ΠΡΩΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΡΗ
Πριν συνεχίσουμε δίνοντας σας περισσότερες πληροφορίες για την τρίτη περίπτωση, θεωρούμε χρήσιμο να αναφέρουμε ότι και στις τρείς περιπτώσεις η οποιαδήποτε ενέργεια μας θα πρέπει να γίνεται μετά την ρύθμιση του ΡΗ στα επιθυμητά επίπεδα (7,2-7,6) και τον καθαρισμό του φίλτρου της πισίνας.
Σχεδόν σε όλες τις πισίνες εσωτερικού χώρου, αλλά και σε πισίνες εξωτερικού χώρου που δέχονται μεγάλα φορτία μόλυνσης και στις οποίες χρησιμοποιείται το χλώριο για την επεξεργασία του νερού, μόλις χρησιμοποιηθούν από τους κολυμβητές, έχουμε τη δημιουργία της χαρακτηριστικής «μυρωδιάς» της πισίνας, που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να συνοδεύεται με θολότητα του νερού.
Δείτε αναλυτικότερα το κατατοπιστικό άρθρο μας, στο οποίο παρουσιάζουμε τις μορφές του χλωρίου που σχηματίζονται στο νερό της πισίνας και οι οποίες είναι τριών τύπων: Ελεύθερο, Δεσμευμένο και Ολικό.
ΥΠΕΡΧΛΩΡΙΩΣΗ ΝΕΡΟΥ ΠΙΣΙΝΑΣ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΘΟΛΟΤΗΤΑΣ ΝΕΡΟΥ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΕΝΤΟΝΗ <ΜΥΡΩΔΙΑ> ΧΛΩΡΙΟΥ.
Προβλήματα θολότητας του νερού και έντονης «μυρωδιάς» πισίνας, προκαλούνται όταν η ποσότητα του δεσμευμένου χλωρίου υπερβεί το ήμισυ της ποσότητας του ελεύθερου χλωρίου και γενικά τη ποσότητα των 0,5 ppm. (διεθνείς οργανισμοί συνιστούν την υπερχλωρίωση όταν το δεσμευμένο χλώριο είναι μεγαλύτερο από 0,2 ppm)
Σε αυτές τις περιπτώσεις η απαραίτητη ενέργεια μας είναι η διαδικασία της χλωρίωσης σοκ.
Στην περίπτωση αυτή δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε μόνο τον όγκο του νερού, αλλά επιπρόσθετα την περιεκτικότητα του νερού σε Δεσμευμένο χλώριο καθώς και τον τύπο του χλωρίου που θα χρησιμοποιήσουμε για την υπερχλωρίωση.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η διαδικασία της υπερχλωρίωσης είναι μια διαδικασία όλα ή τίποτα. Εάν δεν τροφοδοτήσουμε αρκετό χλώριο για να φθάσουμε στο σημείο διάσπασης, θα κάνουμε το πρόβλημα ακόμη μεγαλύτερο, ενώ εάν τροφοδοτήσουμε περισσότερο, θα έχουμε πρόβλημα υπερβολικής παρουσίας χλωρίου στη συνέχεια
Για τους παραπάνω λόγους, στην τρίτη αυτή περίπτωση υπερχλωριωσης, είναι καλό να επικοινωνήσετε με την εταιρία που σας προμηθεύει τα χημικά προϊόντα που χρησιμοποιείτε για να σας υπολογίσει την σωστή ποσότητα τροφοδότησης, ενημερώνοντας τους για τη ποσότητα του δεσμευμένου χλωρίου, τον όγκο του νερού της πισίνας σας και τον τύπο του χλωρίου που θα χρησιμοποιήσετε.
Ένας παράγων που μπορεί να επηρεάσει την όλη διαδικασία είναι η παρουσία του σταθεροποιητή στο νερό της πισίνας και θα πρέπει και αυτός να υπολογιστεί στην διαδικασία υπερχλωρίωσης.
Διάφοροι τρόποι και διαδικασίες μπορούν να μειώσουν την παρουσία του δεσμευμένου χλωρίου και κατά συνέπεια την ανάγκη συχνής υπερχλωρίωσης, όπως:
– Συχνή τροφοδότηση φρέσκου νερού
– Ανακυκλοφορία του επιφανειακού νερού.
– Οξειδωτικά υλικά χωρίς χλώριο.
– Μειωμένες τροφοδοτήσεις χλωρίου.
– Χρήση ζεόλιθου
– Χρήση υπεριωδών ακτίνων.
– Χρήση όζοντος.
Συμπέρασμα
Η περίπτωση της υπερχλωρίωσης για την απομάκρυνση της θολότητας και της «μυρωδιάς» της πισίνας, λόγω της υπερβολικής παρουσίας δεσμευμένου χλωρίου, δεν είναι μια περίπτωση τόσο απλή, χρειάζεται προσοχή και γνώση.
